Galicia

by - lunes, julio 10, 2017

He deseado tenerte espaciosa, nostálgica.
He querido buscar en el temblor
aquello que fue mío.
A veces, por las noches,
al caminar extasiado logro verte.
Logro oler la mar, los bosques,
ese musgo callado que conmueve,
esa aldea de niebla en la casa de piedra.
Y mi sombra flotante en una iglesia.
A veces te me subes a mi sueño.
A veces, tu belleza acongoja.
Pero sé que eres mía, dulcísima,
en el desvelo del aire y del destierro.

Carlos Penelas, 9 de julio de 2017


Galicia
Desexei terte espaciosa, nostálxica.
Quixen buscar no tremor
aquilo que fora meu.
Ás veces, pola noite,
ao camiñar abraiado podo ollarte.
Atopo o recendo da mar, os bosques,
isa aldeia de néboa na casa de pedra,
e a miña sombra aboiante nunha igrexa.
Ás veces ti sobes no meu soño.
Ás veces, a túa beleza faime mágoa.
Mais sei que ti es miña, docísima,
no desvelo do ar e do desterro.

Traducción al gallego: Edmundo Moure

You May Also Like

0 comments